ငါ႔ကိုဂ်င္းပင္ေလးပဲေပးပါ

ငါ႔ကိုဂ်င္းပင္ေလးပဲေပးပါ

တိတ္တိတ္ေနတာေတြၾကာခဲ႔ေတာ႔

နင္ထင္ေလဦးမယ္…

ငါကဗ်ာေတြမေရးေတာ႔ဘူးရယ္လုိ႔…..။

ေလာကဓံကြင္းထဲမွာ

ႏြားရုိင္း၁၀၀၀နဲ႔ ပတ္ေျပးေနရသူလုိ

တခါတေလ ကဗ်ာေတြကရင္ဘတ္ထဲမွာပဲ

ပြင္႔ေဝေမႊးျမေၾကြၾကေနတတ္တယ္ေလ။

ငါ႔ကို ဂ်င္းပင္တစ္ထည္ဘဲေပးပါ

ခံႏုိင္ရည္ကို ဒါနဲ႔ဘဲျပန္ျမွဴဆြယ္ေနခ်င္မိမိ

ေျပာမရတဲ႔အဆံုး

ေလျပင္းေတြကိုလည္းမုန္းတယ္။ ေလညွင္းေတြကိုလည္းမုန္းတယ္။

ေစာင္းၾကိဳးညွင္းတီး မစီးျဖန္းခ်င္ေတာ႔ဘူး

ကာလေပၚသီခ်င္းမွာ

အာသီသေဟာင္းေတြအပင္းသြြင္း

“လူ”ျဖစ္ခ်င္းဟာ ေလ်ာ႔ရဲလာလုိက္တာေလ….

နားအစစ္ေတြ၊ ရင္ဘတ္အမွန္ေတြဆီ

ငါ…ပစ္ကန္သြင္းခ်င္ေနတာ

ကဗ်ာပါပဲ…ညီမငယ္ေရ။

ဘဝမွာ

ဒီလုိေန႔ေတြၾကံဳဖုိ႔ ဆံုဖုိ႔

နင္႔အကို ဘာယၾတာမွ မေခ်ခဲ႔မိပါေလ…

ဒီလုိနဲ႔ ငါဆက္လက္တိတ္ဆိတ္ေနလုိက္မိတာပါ…

အျမတ္အစြန္းကေတာ႔ ၾကီးမားထြားၾကိဳင္းေနဆဲဟ…။        ။

စိမ္းခက္စုိး

(Mon) Jan 18, 2010